Ο ήλιος δεν είναι η αιτία αύξησης της θερμοκρασίας

Η θεωρία των κοσμικών γαλαξιακών ακτίνων, που ξεκίνησε από τον σκεπτικιστή Henrik Svensmark στο Δανικό Διαστημικό Κέντρο (DNSC), έχει επιχειρήσει να αντιπαρατεθεί στη δημοφιλή θεωρία ότι η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας οφείλεται στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι σκεπτικιστές υποστηρίζουν ότι οι μεταβολές στις αφίξεις των κοσμικών ακτίνων στη Γη καθορίζουν τη νεφοκάλυψη και τη θερμοκρασία.

Η εργασία του Henrik Svensmark έχει τίτλο η Μεγάλη Απάτη της Παγκόσμιας Θέρμανσης.

Ο ηλιακός άνεμος είναι ρεύματα φορτισμένων σωματιδίων που προέρχονται από τον ήλιο. Οι δε κοσμικές ακτίνες (που φτάνουν από το διάστημα) όταν φθάνουν στη Γη ανακλώνται από το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας και το μαγνητικό πεδίο του ηλιακού ανέμου. Άρα, σύμφωνα με την υπόθεση του Henrik Svensmark όταν ο ηλιακός άνεμος είναι ασθενής, διεισδύουν στη Γη περισσότερες κοσμικές ακτίνες,
Για αυτό το λόγο ο Terry Sloan και οι συνάδελφοί του στο Λάνκαστερ αποφάσισαν να δοκιμάσουν τη θεωρία του Svensmark.

"Αρχίσαμε να συμμετέχουμε σε αυτό το παιχνίδι λόγω της εργασίας του Svensmark," λέει ο Sloan.

"Εάν είχε δίκιο, τότε όλοι εμείς πήραμε λάθος πορεία όσον αφορά τη λήψη όλων αυτών των ακριβών μέτρων για να κόψουμε τις εκπομπές του άνθρακα. Αν είχε δίκιο , θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε κανονικά με τις εκπομπές του άνθρακα."

Η θεωρία του Svensmark λέει ότι οι ασθενείς ηλιακοί άνεμοι αναγκάζουν περισσότερες κοσμικές ακτίνες να κτυπήσουν τη Γη, δημιουργώντας κατά συνέπεια περισσότερα φορτισμένα σωματίδια στην ατμόσφαιρα και γι αυτό σχηματίζονται περισσότερα νέφη, με αποτέλεσμα να ψυχθεί το κλίμα.

Όταν είναι ισχυρή η δραστηριότητα του ήλιου, τότε εκτρέπονται περισσότερες κοσμικές ακτίνες, δεν δημιουργούνται πολλά νέφη και ο πλανήτης αρχίζει να θερμαίνεται.

Οι ερευνητές στο Λάνκαστερ προσπάθησαν να βρουν οποιεσδήποτε ιστορικές συνδέσεις υπήρχαν μεταξύ των ασθενών αφίξεων των κοσμικών ακτίνων (μετά από μια έντονη δραστηριότητα του ήλιου) και της επίδρασής τους στην νεφοκάλυψη στις παρατηρηθείσες θέσεις.

"Παραδείγματος χάριν: μερικές φορές ο ήλιος εκλύει ξαφνικά ένα τεράστιο αριθμό φορτισμένων σωματιδίων," αναφέρει ο Sloan.

"Έτσι κοιτάξαμε να δούμε εάν ή όχι αυξήθηκε η νεφοκάλυψη μετά από αυτές τις εκρήξεις των σωματιδίων από τον ήλιο. Δεν είδαμε τίποτα."

Μια μελέτη του 11-ετούς κύκλου του ήλιου είδε μια ασθενή σύνδεση μεταξύ της έντασης των κοσμικών ακτίνων και της νεφοκάλυψης, ενώ η δεύτερη μελέτη δεν παρουσίασε καμία τέτοια σύνδεση.

"Ο Terry Sloan απέτυχε απλά να καταλάβει πώς λειτουργούν οι κοσμικές ακτίνες πάνω στα σύννεφα," λέει.

Εκτός από την έρευνα του Lancaster, ο Giles Harrison, του πανεπιστημίου Reading, έκανε επίσης μια μελέτη στην οποία βρήκε έναν πολύ ασθενή συσχετισμό μεταξύ των κοσμικών ακτίνων και του σχηματισμού των νεφών.
Πέρυσι, η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, αφού οι θερμοκρασίες άρχισαν γρήγορα να ανεβαίνουν στη δεκαετία του '70, η συμβολή των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου της ανθρωπότητας έχει ξεπεράσει αυτής της ηλιακής μεταβλητότητας, κατά έναν παράγοντα περίπου 13 προς 1.

Ο Sloan είπε ότι η ομάδα του απέτυχε να ελέγξει το επιχείρημα του Svensmark, και ότι η IPCC είναι στο σωστό δρόμο.

"Απ' όσο μπορούμε να δούμε, αυτός δεν έχει κανέναν λόγο να αλλάξει τις αποφάσεις της IPCC - η IPCC έχει δίκιο," είπε.

"Έτσι πρέπει να συνεχίσουμε να περικόπτουμε τις εκπομπές του άνθρακα."


Οι κοσμικές γαλαξιακές ακτίνες περιέχουν κυρίως ενεργητικά πρωτόνια που εκπέμπονται από τα άστρα του Γαλαξία μας, και αποτελούν την κύρια πηγή της ιονόσφαιρας που επιδράει στον σχηματισμό των νεφών. Επειδή το στρώμα των νεφών έχει μια αλληλεπίδραση και με την ηλιακή ακτινοβολία και με την θερμότητα της ατμόσφαιρας, ο συσχετισμός των κοσμικών γαλαξιακών ακτίνων και των νεφών χαμηλής στάθμης μπορεί να δηλώνει μια σύνδεση μεταξύ των κλιματικών αλλαγών του πλανήτη μας και της ροής των κοσμικών ακτίνων.
Προφανώς το ηλιακό μαγνητικό πεδίο αλληλεπιδράει με τις κοσμικές ακτίνες: όταν είναι ισχυρό, το πεδίο του ήλιου δεσμεύει περισσότερες κοσμικές ακτίνες, οι οποίες ιονίζουν μόρια του αέρα στη χαμηλότερη ατμόσφαιρα και κατ' αυτό τον τρόπο πιστεύεται ότι συμβάλλουν στην κάλυψη της γης με νέφη, καθώς και σε άλλα φαινόμενα σχετικά με τον καιρό. Δηλαδή οι έντονες ηλιακές δραστηριότητες, οδηγούν σε ισχυρούς ηλιακούς ανέμους που προστατεύουν την ατμόσφαιρα από τα νέφη που δημιουργούνται λόγω των κοσμικών ακτίνων.